Pierwsze ślady obecności
aloesu odnaleziono również w Egipcie, w „Egipskiej Księdze Lekarstw” a także papirusie z Eber z 1550r. p.n.e.. Egipcjanie traktowali
aloes niemal mistycznie. Stanowił on swego rodzaju prezent, który ofiarowywano w czasie ceremonii pogrzebowych symbolizującym życie po śmierci. Sadzono go wokół piramid, wyznaczając drogę faraonów do Krainy Umarłych. Do tej pory w Egipcie
aloe vera sadzony jest dookoła cmentarzy. Mahometanie zawieszali go nad wejściem swoich domów jako znak odbytej pielgrzymki do Mekki. Zwyczaje te przetrwały do dziś w Egipcie.
Aloes umieszczany jest nad drzwiami nowego domu, w celu sprowadzenia do niego dobrobytu i zdrowia. Pozbawiony w ten sposób wody i ziemi mógł przeżyć całe lata, a nawet rozkwitnąć. Pierwotnym miejscem występowania bylin
aloe vera stanowiły suche, gorące terytoria zarówno
Afryki, jak i Azji Mniejszej. Najprawdopodobniej z tego powodu pierwsze pisemne wzmianki dotyczące zastosowania
Aloe Vera znaleziono na glinianych tabliczkach sumeryjskich oraz na egipskich papirusach. Te pierwsze datuje się na 2200 r. p.n.e., a zatem ponad 4 tysiące lat temu. Natomiast Papirus ebers, który zawiera informacje o aloesie pochodzą z 1552 r. p.n.e. (3,5 tysiąca lat temu). Jedna z archeologicznych teorii mówi, że egipska królowa Kleopatra właśnie
miąższowi Aloe Vera zawdzięczała swoją niezwykłą urodę. Jako roślina z łatwością przystosowująca się do nowych warunków,
aloes w szybkim tempie zawędrował do Grecji, Rzymu, na tereny Dalekiego Wschodu oraz do obu Ameryk.
